Column

Column #4 Jouke de Jong

Besturen met “dubbele pet”?

Als wethouder in deeltijdverband probeer ik mijn twee banen te combineren. En tot nu toe gaat dat heel goed, waarbij ik graag van de gelegenheid gebruik maak het secretariaat binnen het gemeentehuis te bedanken. Het is echter niet alleen een kwestie van goed plannen en combineren van twee banen, maar ook van goed scheiden. Immers het werk als apotheker mag geen invloed hebben op de keuzes die je maakt als wethouder. Maar onlangs kreeg ik een prachtige gelegenheid om juist wel beide vakgebieden te combineren.

Als wethouder van waterbeheer ben ik onder ander bezig met de waterzuivering. Voordat ons rioolwater weer helemaal gezuiverd is, wordt er veel werk verricht door de waterzuiveringsbedrijven. Ik heb onlangs een rondleiding gekregen met een uitleg over de route die het vervuilde water aflegt langs alle filters voordat het weer schoon is. En dat zijn er heel wat! Ondanks alle filters steekt er soms toch een probleem de kop op dat opgelost moet worden. Zo vraagt op dit moment het medicijnafval dat in het rioolwater zit veel aandacht.

Medicijnafval komt in het rioolwater terecht doordat mensen geneesmiddelen gebruiken die via de ontlasting in het water terecht komen. Dit is een lastig afvalprobleem waarbij in extreme gevallen zelfs gezorgd wordt dat speciale bakjes de ontlasting opvangen om later vernietigd te worden.

Maar er gaan ook nog steeds veel medicijnen “gewoon” door het riool omdat ze oud of over zijn. En dat lijkt natuurlijk ook heel gemakkelijk, want je gaat voor deze kleine hoeveelheden niet speciaal naar een ecostation. Toch is dat geen goed idee, want met name geneesmiddelen zijn heel moeilijk uit het water te filteren. En juist antibiotica zijn zelfs in kleine hoeveelheden slecht voor de omgeving in verband met resistentie. Hoe kunnen we dit voorkomen?

Samen met het Wetterskip Fryslân werkt onze gemeente daarom op dit moment aan een grote campagne om mensen te wijzen op de mogelijkheid oude medicijnen in te leveren via de eigen apotheek. De apotheken kunnen deze middelen weer kosteloos laten vernietigen op een goede en controleerbare manier. Zo kan de gemeente Smallingerland bijdragen aan een betere waterzuivering in samenwerking met de apotheken. En dat is weer goed voor mens en milieu en dus voor ons allen. Lever dus uw oude medicijnen altijd in bij uw apotheek. Zo helpen we elkaar en sparen het milieu.

Besturen met dubbele pet? Eigenlijk niet verstandig, maar soms geeft het een prachtkans.



Column #3 Pieter van der Zwan

Waardevol
Terwijl het jaar zijn einde nadert en het hard sneeuwt buiten, ben ik binnen ondertussen druk bezig om plannen te maken voor het nieuwe jaar. Ondertussen lopen de inmiddels ‘gewone’ zaken ook door: het nieuwe peuterspelen met de raad bespreken, jongeren op gezond gewicht krijgen en houden, milieubeleid op poten zetten en zorgen dat de nieuwe manier van inkopen bij jeugdzorg soepel verloopt voor iedereen. 
Toch is het ook een tijd voor reflectie. Zo had ik een aantal weken geleden een bijzondere ontmoeting met een jubilerend echtpaar. Hoewel ze er uitdrukkelijk geen publieke aandacht wilden schenken, werd mijn komst in de rol van locoburgemeester toch op prijs gesteld. De sfeer was feestelijk, er was koffie en gebak en wat lekkers voor daarna. Het gesprek verliep enigszins moeizaam door de doofheid van de jubilaris, maar met pen en papier kwamen we een heel eind. Ergens tijdens het gesprek pakte hij een foto uit een la. Hij liet het me zien: een zwart-witte klassenfoto, waarschijnlijk vooroorlogs dacht ik zo. En dat klopte: “Kijk dit ben ik, en daar staat David”.
David bleek een van de Drachtster joodse broers Turksma te zijn, waar onlangs een aantal “stroffelstienen” voor zijn geplaatst. Hij is tijdens de Tweede Wereldoorlog met zijn familie opgepakt en door de Duitsers vermoord. 
Maar David bleek ook een van zijn beste vrienden te zijn geweest. De man vertelde nog even door. Hij wist mij verhalen te vertellen van hun bijzondere vriendschap tijdens de oorlog. “Hij mocht soms de winkels niet in vanwege zijn ster, dan ging ik voor hem naar binnen terwijl hij buiten moest wachten”. Het werd een bijzondere ontmoeting, feestelijk en ontroerend tegelijk. Hier was iemand die door te spreken over het verleden, al was het maar heel even, recht deed aan het (te) korte bestaan van David Turksma. Hij was hem na al die jaren niet vergeten en hield de herinneringen aan zijn vriend met foto’s levend. 
Het echtpaar heb ik verzekerd uit te zullen zoeken wat we met het archiefmateriaal zouden kunnen doen. Binnenkort zullen de foto’s wellicht worden gebruikt voor een bijzondere uitgave over de stroffelstienen. Hoe mooi zou dat zijn.
Vooruitkijken is goed, maar deze ontmoeting hielp mij om daarbij niet te vergeten wat het leven écht waardevol maakt.